'Emily Barker' RIP
Op midzomerdag 1998 zat ik, zoals in mijn boek verteld, te bedelen buiten Jenners warenhuis in Prince's Street Edinburgh. Ik was daar al maanden op straat, bedelend om geld voor eten, een paar biertjes in de avond en een paar keer onderdak. Om te begrijpen hoe ik daar kwam, zou je mijn boek moeten lezen.
Ik had gemerkt dat er een paar aardig uitziende dames waren gekomen om me geld te geven en kwam tot het besluit dat de volgende keer dat iemand dat deed en ik vond haar er leuk uitzag, ik zou opstaan en haar uitnodigen voor koffie. En ja hoor, één deed het en het was de dame die door haar eigen keuze Emily Barker is in mijn boek.
Ongeveer 1 op de 100 mensen heeft paranoïde schizofrenie en wat weet je van alle dames die ik kon uitnodigen voor koffie omdat ze me geld kwamen geven. Ik nodigde iemand uit die net als ik de aandoening had. Ik kon het toen niet echt zien, alleen als ik terugkijk. Een psychiater zei dat we folie hadden à deux, dat is wanneer de waanideeën van twee mensen samensmelten. Emily is de enige vrouw met wie ik ooit heb gewoond en samen met haar honden Jessie en Molly en kat Eryngo was dat het dichtst bij het hebben van een gezin dat zo verloofd was dat ik gedurende het decennium 1994-2004 te maken had met psychiaters!
Beste Emily zelfmoord pleegde in 2015, begrijp ik door een overdosis te nemen van hetzelfde antipsychoticum dat ik gebruik. RIP Emily, nooit vergeten, zeer geliefd. Met liefde voor haar kinderen.
Emily, vertrok met mijn vrienden Lorraine en Marek en die beiden ook geestelijke gezondheidsproblemen hadden. Ik nam de foto in Club Rich UK Bedford. Ik denk dat de dame met haar rug naar de camera Maureen is, wiens voormalige partner ook op een geestelijke gezondheidsreis was. Mensen vertelden de eigenaar Matt Thomas (RIP) dat hij een witte jas moest dragen, aangezien zoveel van zijn klanten psychiatrische patiënten waren!
Emily's recensie van mijn boek
Op zoek naar Prince Charles's Dog and Other Stories of One Summer I Thought I Was A Dog is een autobiografisch verslag dat zowel vermakelijk als onthullend is. Het roept een vreemd gevoel van bewustzijn en inzicht op in een ziekte waar velen helaas niet mee hebben kunnen omgaan. De moed van de schrijver terwijl hij worstelt om te begrijpen wat er met hem gebeurt, maakt dit boek een waardevolle, boeiende lezing voor ons allemaal - Emily Barker (RIP).
www. tasc-uk.org