Een onderzoek naar het Anglo-Ierse vredesproces
Op een dag in de lente van 1994 verliet ik mijn werk voortijdig van het Defense Operational Analysis Establishment, West Byfleet. Toen ik wegreed, om nooit meer terug te keren, langs al het beveiligingspersoneel, geweren, honden, prikkeldraad en camera's speelde Phil Collins' We Wait and We Wonder van BBC Radio 1 op mijn autoradio. Het lied leek een instructie voor mijn handelwijze: het vredesproces ingaan. Vele jaren later vertelden Ierse vrienden me dat de verklaring voor mijn gedrag (na het horen van dit lied) was dat ik "de roeping" had, wat volgens mij de Ieren terugbrengt naar het eiland Ierland. Ik had nog niet gevonden dat mijn DNA aangaf dat ik 31% Iers/Schots ben en geen recente Schotse bloedverwanten heb. De subsecties hier bieden een hopelijk artistieke samenvatting van waar ik in 2019 ben gekomen. Waarom? Nou misschien omdat de volgende norm uit de NICE Schizofrenie Richtlijn dit zegt:
Doelstellingen van kunsttherapieën moeten zijn: Mensen met schizofrenie in staat stellen zichzelf anders te ervaren en nieuwe manieren te ontwikkelen om met anderen om te gaan.
Of omgekeerd, om mensen met "schizofrenie" in staat te stellen zichzelf anders te ervaren en nieuwe manieren te ontwikkelen om met anderen om te gaan, gebruiken kunsttherapieën. De kosten van de mentale handicap in het VK werden in 2013 geschat op £ 110 miljard en dit omvat natuurlijk niet Ierland of andere landen waarvan het DNA www.ancestry.co.uk in het mijne heeft gedetecteerd (zie afbeelding): 60% Engels/Noordwest-Europa, 31% Iers/Schots, 7% Noors, 2% Zweeds, met iets in het noordwesten!
Song for Ireland, een Engels lied geschreven door Phil en June Colclough
